Paryż Noir. Przedmieścia

Trzynaście opowieści ukazujących, jak daleko od Paryża znajdują się ci, którzy mieszkają na obrzeżach stolicy Francji. - Kirkus Reviews

Paryż Noir. Przedmieścia

Premiera: maj 2024

Tłumaczenie z języka francuskiego: Elżbieta Derelkowska

Wydanie: I

ISBN: 978-83-62498-46-8

Format: 135 x 210 mm

Liczba stron: 304

Oprawa: miękka

Seria: Noir

Cena: 45 zł (kup u nas!)



Autorzy opowiadań antologii Paryż Noir. Przedmieścia:




Guillaume Balsamo

(ur. 1980) wraz z Marthe Picard napisał humorystyczną powieść Votez Cthulthu (Głosujcie na Cthulthu), w której najwięksi złoczyńcy litują się nad Francją i biorą jej życie polityczne we własne ręce; oraz Papier Cul(ture) spécial Geek: 1001 Infos et Anecdotes. Mistrz samotnego przemierzania obwodnicy pieszo; dzieli czas między Ivry-sur-Seine i 13. dzielnicę Paryża.

Timothée Demeillers

(ur. 1984 w Angers), powieściopisarz i dziennikarz. Mieszkał w Czechach, Australii i Londynie, aż zakotwiczył w Pantin. Pasjonat historii Europy Środkowo-Wschodniej (w Pradze pracował jako pilot wycieczek); swoją pierwszą powieść, Prague, faubourgs est, opublikował w 2014 roku. Powieścią noirową Jusqu’à la bête (2017) zdobył nagrody: Jeune Romancier Le-Touquet-Paris-Plage, Calibre 47 du festival Polar’Encontre, Deuxième Roman de Grignan oraz Hors Champs des Bibliothèques pour tous. W trzeciej powieści Demain la brume (2020) opisuje francuską i chorwacką młodzież dorastającą w przededniu wojny w Jugosławii. Za tę powieść został uhonorowany nagrodą Hors Concours w 2021 roku. W 2022 wraz z Grégoire Osoha wydał książkę Voyages au Liberland o bezpaństwowej enklawie nad Dunajem, między Chorwacją a Serbią. Prowadził badania nad populacjami romskimi na Słowacji i w Czechach.

Marc Fernandez

(ur. 1973), mieszka w Paryżu. Współzałożyciel czasopisma „Alibi”, poświęconego thrillerom. Przez dwadzieścia lat pracował jako dziennikarz, zajmował się tematyką Hiszpanii i Ameryki Łacińskiej w tygodniku „Courrier International”. Dziś jest wydawcą i pisarzem, autorem Mala vida (2015), Guérilla social club (2017), Bandidos (2018), Le nouveau western (2020), Tapas nocturnes (2022) oraz Héroïna (2023). Razem z Jean-Christophe’em Rampalem napisał kilka reportaży śledczych: Pinochet, un dictateur modèle (2003), Miasto. Morderca kobiet (przeł. Jolanta Kurska; 2005) i powieść Narco Football Club (2016). Wspólnie stworzyli także internetowy dokument La Cité des Mortes. Wraz z Paolo Bevilacqua są współautorami Crime à la une (2014). Freelancer współpracujący z „Society”, „Challenges”, „Le Point”. Punktem wyjścia każdej jego powieści jest zawsze prawdziwa historia.

Karim Madani

(ur. 1972), pisarz i dziennikarz, mieszka w Ivry-sur-Seine. Dorastał w paryskim Chinatown w 13. dzielnicy. Odkrył literaturę w lokalnej bibliotece w Paryżu i odbył swoją pierwszą podróż dookoła świata ze zwykłą kartą czytelnika, pożerając wszystko, co wpadło mu w ręce. W jego domu nigdy nie było książek. Wcześnie wpadł po same uszy w amerykańską kulturę thrillerów, komiksów, filmów kryminalnych, jazzu, muzyki soul, funk, hip-hopu. Dziennikarz piszący dla wielu czasopism specjalizujących się w kulturach miejskich i muzyce afroamerykańskiej („l’Affiche”, „Groove”, „Rap US”, „Digital Hip-Hop”). Przeprowadzał wywiady z największymi artystami sceny muzyki afroamerykańskiej, takimi jak 50 Cent, Wu-Tang Clan, Puff Daddy, Jay Z. Autor powieści noirowych, esejów i biografii, m.in.: Cauchemar Peripheral (2010), za którą dostał le Prix du Polar SNCF; Le Jour du fléau: Les chroniques d’Arkestra (2011); Le Journal infirme de Clara Muller (2012), która została zaadaptowana na potrzeby teatru; Casher Nostra (2013); Spike Lee: American Urban Story (2015); Kanye West, black Jésus (2016); Griselda Blanco (2023). Twierdzi, że wpisuje się w amerykańską tradycję powieściową, w której narracja odgrywa silną rolę, podczas gdy we Francji pozostaje ona, według niego, bardzo socjologiczna. Madani tworzy własny klimat, akcentując muzyczne motywy, zabarwiając zdania jazzową nutą i sprawiając, że jego słowa wybrzmiewają niczym hip-hopowy beat. Wie, że Bóg jest ukryty w szczegółach, a diabeł często chowa się za dobrą puentą…

Cloé Mehdi

(ur. 1992), dorastała w Pierre-Bénite na przedmieściach Lyonu. Autorka powieści noir. Samodzielnie uczyła się pisania i tę pasję rozwijała w okresie dojrzewania. Pisanie stało się jej sposobem na ucieczkę od trudnej rzeczywistości w szkole, którą rzuciła w drugiej klasie. Nie lubiła lekcji języka francuskiego. Odbyła staż w szpitalu psychiatrycznym, którego metody leczenia chorób i zaburzeń psychicznych odcisnęły na niej piętno, co widać w jej powieściach. W latach 2011 i 2013 wygrała kilka konkursów na opowiadania; później napisała swoją pierwszą książkę, Monstres en cavale Masque (2014), za którą otrzymała nagrodę Beaune. Za drugą, Rien ne se perd (2016) (polskie wydanie: Nic nie ginie, Claroscuro, 2022, przeł. Elżbieta Derelkowska) została uhonorowana wieloma nagrodami, w tym Etudiant de polar, Dora Suarez, Mystère de la critique, Blues & Polar, Mille et Une feuilles noires, Trophée 813, France Bleu Polar Poche. W 2021 ukazała się Cinquante-trois présages jej autorstwa.

Patrick Pécherot

(ur. 1953 Courbevoie), dziennikarz, pisarz, twórca komiksów. Pracował w opiece społecznej i związkach zawodowych, był redaktorem naczelnym tygodnika „Syndycalisme Hebdo”. Większość jego powieści osadzonych jest w gatunku noir. Za Les Brouillards de la Butte (2001), pierwszą część trylogii o robotniczym Paryżu okresu międzywojennego, otrzymał Grand Prix de Littérature Policière, za Tranchecaille (2008) zdobył Trophée 813, za Hével (2018) – nagrodę Marcel Aymé, a za Une plaie ouverte (2015) – Transfuge. Jest także autorem powieści dla młodzieży, opowiadań, eseju oraz komiksów. Więcej na: www.pecherot.com/.

Christian Roux

(ur. 1963 w Chatou), początkowo był nauczycielem, pasterzem, pracownikiem księgarni, kasjerem, magazynierem, kurierem, budowlańcem, pianistą barowym, malował też pokoje i zmieniał dekoracje. Występował jako Jean Vern, później w zespole Vern, w 1997 roku, już sporadycznie, jako pianista i piosenkarz. Roux to także kompozytor, aktor, scenarzysta, tłumacz i pisarz. Opublikował m.in.: Braquages (2002, Prix du Premier Polar SNCF, Prix Polar dans la Ville du festival de Saint-Quentin-en-Yvelines, Prix des lycées Inter professionnels de Nantes, Prix des lycéens d’Angers et de Cholet), Les Ombres Mortes (2005, Prix du meilleur Polar Francophone de Montigny-lès-Cormeilles), La bannière était en noir (2009, adaptacja dla kanału France 2), Kadogos (2009, Prix Michel Lebrun des Lycéens), L’Homme à la bombe (2009), Placards (2003), Adieu Lili Marleen (Nagroda le Trophée 813 w 2016) i Que la guerre est jolie (2018, Prix Rivages des libraires). Bohaterowie Rouxa są marginalizowani, zapomniani przez nasze liberalne demokracje, mają tylko jedno wyjście: myśleć nieszablonowo. Mieszka w Civry-la-Forêt. Więcej na: nicri.fr/litterature/

Jean-Pierre Rumeau

(ur. 1952 w Fountainebleau, gdzie mieszka do dzisiaj). Absolwent CNSAD (Narodowe Konserwatorium Sztuki Dramatycznej) w Paryżu. Uzyskał dyplom z historii sztuki. Pracował jako kaskader w filmach, reklamach, spektaklach akcji, był trenerem i doradcą kaskaderów przez ponad trzydzieści lat. Jednocześnie reżyserował sztuki oraz spektakle jednego aktora. Jest także dramatopisarzem i scenarzystą. W 2018 roku ukazał się jego debiut powieściowy Le vieux pays (Prix du Goéland Masqué), a w 2023 – Ni maître. Przez całe życie JPR regularnie rozbierał się, a następnie nagi rzucał się na kaktusa. Nawet dzisiaj zapytany, dlaczego to robi, niezmiennie odpowiada: „To pragnienie pcha mnie do tego”.

Anne-Sylvie Salzman

(ur. 1963 w Paryżu). Po uzyskaniu tytułu magistra filozofii na Sorbonie zajmowała się badaniem literatur gatunkowych (głównie fantastycznych), tłumaczeniem z języka angielskiego (pod własnym nazwiskiem Anne-Sylvie Homassel) oraz pisarstwem. Od początku współpracowała z czasopismem literackim i wydawnictwem Le Visage Vert. Autorka kilku powieści i zbiorów opowiadań, poetka. Publikowała także pod pseudonimem Owen Cox. Mieszkała zawsze (albo prawie zawsze) nad rzeką Bièvre. Więcej na: ashomassel.wordpress.com/

Insa Sané

(ur. 1974 w Dakarze). Od szóstego roku życia w Sarcelles. Jest pisarzem, aktorem, komikiem, scenarzystą, tekściarzem, kompozytorem i wykonawcą. W 1996 roku wraz z innymi artystami stworzył grupę Guérilla, potem dołączył do zespołu teatralnego Le Théâtre du voile Déchiré, z którym występował przez cztery lata na terenie całej Francji. W roku 2005 zagrał w filmie Voisins, voisines Malika Chibane’a. Opublikował kilka powieści. Występował z grupą Soul Slam Band. Wydał dwa albumy muzyczne. Dla Insy powieść jest sposobem na wyjaśnienie działania systemu. Mieszka w Sarcelles i Saint-Denis.

Rachid Santaki

(ur. 1973 w Saint-Ouen, gdzie nadal mieszka). Dziennikarz, powieściopisarz, scenarzysta i przedsiębiorca. Jego ojciec pochodził z Maroka, był magazynierem. Matka, Francuzka, pracowała jako kasjerka. W 2003 stworzył „5Styles”, darmowy magazyn poświęcony kulturze miejskiej. Ten „Wiktor Hugo getta”, jak nazywają go bliscy z Saint-Denis i La Courneuve, opublikował ponad tuzin powieści. Działa bardzo aktywnie, organizując z powodzeniem objazdowe dyktanda i popularyzując najważniejsze teksty literatury francuskiej. 31 marca 2018 roku zorganizował największe dyktando na świecie, w którym udział wzięło 1493 uczestników. Z takim samym programem działa w zakładach karnych. Laureat nagrody Espoir de l’Economie. Magazyn „TelQuel” okrzyknął go jednym z „50, którzy zbudują przyszłość Maroka”. „Saint-Denis dostarcza mi dużo materiału. Ponad 100 000 mieszkańców, u bram Paryża, wszędzie pełno nędzy… Do moich bohaterów muszę tylko wyjść na ulicę, w trybie „kamery i pióra”. Obserwuję, a potem mogę pisać”. Więcej na: rachidsantaki.com/

Anne Secret

(ur. 1959 w Paryżu), ukończyła filologię klasyczną. Bibliotekarka, edytorka, specjalistka od tekstów rzadkich, pracuje w mediatece. Pisze powieści noir – ani thrillery, ani kryminały – w których główną rolę odgrywają miejsca (ich historia i warunki społeczne). Bawi się pisarstwem gęstym, intensywnym, bez zbędnego liryzmu.

Marc Villard

(ur. 1947 w Wersalu), mieszka w Paryżu. Poeta, pisarz, scenarzysta. Ukończył grafikę w Ecole Estienne. W 1971 roku zwrócił się ku poezji, publikując wiele zbiorów inspirowanych tekstami beatników. W 1980 odchodzi od poezji i publikuje powieść noir, opowiadania i scenariusz do filmu Neige („Śnieg”) Juliet Berto oraz do Taggers Cyrila Collarda. Od 1980 pracuje jako felietonista dla „Le Monde de la Musique” oraz „Jazzmana”. W 1979 roku rozpoczyna pisanie opowiadań kryminalnych, scenariuszy komiksów, opowiadań autobiograficznych. Jest autorem dwóch powieści. Więcej na: www.marcvillard.net/