Drżę o ciebie matadorze

W Drżę o ciebie matadorze Lemebel nie tylko świetnie kreśli środowisko, z którym związana jest Ciotuchna z Naprzeciwka, mieszkających, imających się różnych zajęć i - mimo wszystko i wbrew wszystkiemu - cieszących się życiem transwestytów ze stolicy Chile, ich wspomnień, dawnych miłości, kłótni, chwil rozkoszy, nie tylko pokazuje, jak pełni zapału, ale i naiwności byli ci, którzy próbowali walczyć z chylącą się ku upadkowi dyktaturą. Jest także bezlitosny w opisie samego Pinocheta i jego żony, w przedni sposób pokazuje zmęczonego już władzą i życiem tyrana, jego wiecznie niezadowoloną, ciągle mówiącą, trajkoczącą wręcz i przekonaną o swej wyjątkowości i doskonałym guście żonę, pokazuje, jakich upokorzeń - wbrew zajmowanej pozycji - doznają, umiejętnie kreśli też wreszcie atmosferę panującą w Chile pod koniec lat 80., przybliża rolę radia Cooperativa, które przekazywało informacje od i dla opozycji, to, co mówiła i czym żyła ulica, oddaje napięcia, lęki i niepokoje.

Michał Nogaś, Nogaś na stronie. Więcej

Lekkość i dowcip książki to broń, za pomocą której "odmieńcy" rozbrajają ciężką, seriozną i zbrodniczą zarazem kulturę macho.

Bartosz Żurawiecki, Replika.

Udanym przewrotem jest powieść Lemebela, który z nieprawdopodobną lekkością, w romansidłowym wręcz tonie za jednym zamachem wysadza w powietrze normatywny sposób opowiadania o narodowej historii, traumach, dyktaturze. "Drżę o ciebie matadorze" to powieść zabawna i skrajnie na serio zarazem, rozwibrowana językowo, skatologiczna i czuła, lekka, ale i wywrotowa, bo głęboko polityczna.

Aleksandra Lipczak, Dwutygodnik. Więcej

W tej książce Lemebel rozprawia się z dyktaturą.

Michał Nogaś, Gazeta Wyborcza. Więcej

Dawno już nie miałam do czynienia z tak subtelnym portretem wewnętrznym wrażliwca żyjącego w niewłaściwej skórze.

Anna S. Dębowska, Gazeta Wyborcza. Więcej

Powieść Pedra Lemebela to językowy majstersztyk opowiadający o granicach konformizmu wobec opresyjnej władzy, sile młodzieńczych ideałów i wytrwałości w świecie wyzutym z tolerancji.

Marcin Kołakowski, Nowe Książki.

Narracja skrzy i tętni. To dowód na to, iż słowem nadal można się bawić, niezmiennie nim operować i tworzyć zachwycające frazy. Pedro Lemebel tworzy literacką sztukę, której teatralność doskonale oddaje jej tłumacz, Tomasz Pindel. Wspaniały dowód na to, iż literatura piękna naprawdę może być piękna. Doskonała powieść.

Dominika Rygiel, bookiecik.pl. Więcej

Zabawna, pełna czułości wobec bohaterek, flirtująca z kiczem i rozpasana językowo, z wyjątkowym wdziękiem podkłada dynamit pod normatywne sposoby opowiadania o historii i zbiorowości.

Aleksandra Lipczak, Polityka. Więcej

Powieść, w całej swojej dziwności, śmieszy i wzrusza. I mimo wszystko sprawia, że świat wydaje się dobrym miejscem.

Olga Godlewska, literackizaocean.pl. Więcej

Powieść urocza, wzruszająca i zabawna.

Kinga Dunin, Krytyka Polityczna. Więcej

To, co Lemebel wyczynia z językiem, to, jak pomysłowo konstruuje swoją książkę, wreszcie umiejętność budowania napięcia - to wszystko jest jakimś majstersztykiem. Autor nie wdzięczy się, nie stara się być poprawny, ale z drugiej strony nie interesuje go także banalna krytyka i prowokacja. Jest szczery w tym, co pisze. Przy okazji też zabawny i przerażający. To ta sama półka co Llosa czy Bolano. Jedno z odkryć 2020 roku. (Najlepsze książki wydane w 2020 roku zdaniem Melancholia Codzienności)

Paweł Biegajski, Melancholia Codzienności. Więcej

This book really is a feast of language. It is not as much about the plot, as about the life brimming in its every corner, the flesh, the drama, the highs, and deepest lows. Things are strikingly, breathtakingly beautiful one second, only to turn dirty and brutal the next. It feels like there is no middle ground, if life is to be lived to its fullest then there are only extremes to be experienced. We live in carnal vulgarity, yearning for the highs of romance and drama.

Jo bookskeptic.com. Więcej

Coś niezdefiniowanego jest w tej opowieści o miłości namalowanej na tle ostatnich lat dyktatury Pinocheta (i on i małżonka przedstawieni brawurowo)(...) Nie zwykłam wierzyć słowom, ale sercu swemu ufam bezgranicznie... i ta książka skradła moje.

Monika Stocka, literyjakkwiaty.wordpress.com. Więcej

Drżę o ciebie matadorze stanowi powieść, która mogłaby znaleźć się w gronie książek jedynych według koncepcji Roberta Bazlena. Lemebel tworzy świat zbudowany na sprzecznościach, przez co zyskuje on na spójności. Rzadko spotyka się książki tak misternie napisane, jak obrus z wyhaftowanym przez Ciotuchnę wzorem z ptaszkami i aniołkami. Jestem przekonany, że powieść Lemebela nie trafi do każdego, wymaga od czytelnika dużej otwartości i umiejętności czerpania przyjemności ze świadomie wykorzystanego kiczu. W zamian oferuje świat tak barwny i różny, że pochłania bez reszty.

niehalo monweg.blogspot.com. Więcej

Język powieści jest frywolny, często dosadny, ale utrzymany w ryzach. Dzięki temu historia nakreślona przez Pedro Lemebela jest odczuwalnie energetyczna i równocześnie klimatyczna. Stworzenie nietypowych, dalekich od standardów bohaterów (autor napisał powieść w 2001 (sic!) roku), pielęgnujących uczucie wbrew uprzedzeniom i postawionym przez społeczeństwo barierom, jest odważnym krokiem. Z wielką przyjemnością podążałam za autorem, zachwycając się jego stylem i pisarskim pazurem.

Katarzyna Denisiuk, naczytniku.com. Więcej

Ta powieść to wspaniały poligon porównawczy pokazujący, jak skutecznie można budować charakterystykę postaci, jeśli tylko jej usta będą wypowiadać odpowiednie słowa we właściwym stylu.

Adam , czytanietoprzygoda. Więcej

Namiętność miesza się tutaj z politycznością, kreacją opartą na grze prawdy i fałszu, przebraniem i autentycznością. Bardzo dobre!

Bernadetta Darska, bernadettadarska.blog.onet.pl. Więcej

ODWAŻNA... WYRAZISTA... Momentami ostra, pikantna ... Mocna, ale i delikatna... Szczera i prowokująca... Pełna kontrastów... Pięknie napisana...

Czytakobietaczyt Instagram. Więcej

W tym roku życzyłbym sobie jak najwięcej książek podobnych do tej. Trudno dziś o literaturę która robi coś z czytelnikiem, poszarpie nim, gdzieś przeniesie , skądś na chwilę wyrwie, do czegoś zmusi. Lemebelowi (i tłumaczowi) się udało. Tu nie ma epatowania niczym. A jednak jest wszystko, małe historie tworzące Historię, historie niemożliwe, marginesowe.

Phoenicopterrus Instagram. Więcej

"Drżę o ciebie matadorze" jest tak soczysta, esencjonalna i pełna czułości, że mogłaby być odtrutką na bezbarwność świata. Lemebel nie tylko tka narracyjne korytarze pełne nieoczywistości, ale przede wszystkim pisze znakomicie: językiem barokowym, płynącym między bohaterami: z ust do ust, pełnym teatralnych epitetów, porównań i uważności. (...) Książka trafia w znakomity czas. A czy jesteśmy na nią gotowi? Świetna rzecz.

Hanna Łozowska, Instagram. Więcej

Język! Oj, ile tu się dzieje! Jak rozbuchane i naładowane emocjami potrafią być zdania chilijskiego autora!

Niekonieczniepap Instagram. Więcej

Drżę o ciebie matadorze jest trochę ironiczne, zarazem czułe i okrutne, napisane żywym, bogatym językiem. Dobra, dobra powieść, perełka z Chile.

Julia Ultramaryna, kochajmy-ksiazki.pl. Więcej

Lemebel pięknie opisuje pragnienie, pożądanie, tęsknotę czy fantazję o spełnieniu skrytych gdzieś głęboko oczekiwań. Jego język jest soczysty, bujny przymiotnikowo, a fraza zawikłana, niespokojna jak emocje Ciotuchny. Z tym, jak subtelnie ukazywany jest krajobraz emocjonalny, zderza się jednak bezkompromisowość oblicza ulicy. (...) Pięknie to wszystko jest napisane. Świetnie wyważona harmonia między świadomie portretowanym kiczem a okrucieństwem świata pełnego przemocy i politycznej walki. (...) Intymność i publiczny gniew - nikt chyba ciekawiej tego nie sportretował. Pełna poetyckiej niejednoznaczności książka o tym, że z bezkompromisowością życia można wygrać za pomocą czułości.

Jarosław Czechowicz, krytycznymokiem.blogspot.com. Więcej