Pablo Neruda (wł. Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto), ur. w 1904 r. w Parral, zm. w 1973 r. w Santiago. Chilijski poeta i polityk, laureat Nagrody Nobla. Lata młodości spędził w Temuco w południowym Chile, gdzie poznał Gabrielę Mistral, przyszłą laureatkę Nagrody Nobla. Szybko przyjął pseudonim Pablo Neruda, by zaoszczędzić ojcu nieprzyjemności posiadania syna poety. W 1924 r., w wieku dziewiętnastu lat, opublikował tomik Dwadzieścia wierszy o miłości i jedna pieśń rozpaczy, który z czasem stanie się lekturą inicjacyjną dla rzeszy czytelników w Ameryce Łacińskiej i na całym świecie.
W 1927 r. rozpoczął karierę dyplomatyczną. W Hiszpanii zastała go wojna domowa. Przyjaźnił się z Rafaelem Albertim i Federico Garcíą Lorcą. W 1943 zaangażował się w politykę. Był członkiem Komunistycznej Partii Chile, senatorem; lata 1949–1952 spędził na wygnaniu. Dzięki kontaktom, między innymi z Picassem, uregulował swoją sytuację prawną w Europie. Wiele wówczas podróżował, bywał w Polsce.
W 1969 r. był prekandydatem Partii Komunistycznej na prezydenta, ale ostatecznie zrezygnował z ubiegania się o to stanowisko na rzecz Salvadora Allende, kandydata lewicowej koalicji Unidad Popular (UP). Allende został prezydentem w 1970 r. i mianował Nerudę ambasadorem we Francji. W 1971 r. poeta został uhonorowany Literacką Nagrodą Nobla.
W 1973 r., dwanaście dni po zamachu stanu Pinocheta, Pablo Neruda zmarł w szpitalu. Według oficjalnych źródeł powodem śmierci był rak prostaty, jednak zgodnie z wynikami badań międzynarodowej grupy ekspertów ogłoszonych w 2023 r. poeta został otruty jadem kiełbasianym, prawdopodobnie przez ludzi reżimu.